Ağustos depreminde Adapazarı'na ilk asevini kuranlardan olduk..Ve orda gördüm ki insanlık onurunu tüm şartlara rağmen hala yitirmemişti..Bir dilim ekmeği fazla diye arka sıradakine verenler olduğu kadar, düştüğü durumun mahçubiyetiyle onuruna yediremedigi icin aşevine gelemeyen insanlar tanıdım..

Istanbul'dan hafta sonları konvoylar halinde olanları seyretmeye gelenler olurdu..Tur düzenlediklerini düşünürdüm.

Hafta sonlari Istanbul plakalı arabalarının camlarından dışarı sarkmış, vitesi ikiye atmiş, tampon tampona seyir halinde geçen insan seliydi bunlar. 

Bazı günler kokoş hanımlar lutfettiler, diz üstü, her yani straş taşlarla bezenmiş çizmelerini, nerde sakladıkları belli olmayan atmaya kıyamadıkları eprimiş, sökülmüş kazaklarını, fi tarihinden kalmış piyasada var miydi bilmem dantelli kombinezonlarını, sidikten çürümüş bebek yorganlarını, tarihi geçmiş ilaclarını bıraktılar depremzedelere yardım olsun diye.

Neler yoktu ki, makyaj malzemeleri, takılar bile vardı..

Ee görgü, görenek, insanlık bu olsa gerek, ortamı anlayabilmek, algılayabilmek ve yorumlayarak bir sonuca varip ihtiyaclari tespit edebilmek...

Depremzede kadınların makyajsız, jartiyersiz, 15 cm pontlu ayakkabısız, takısız kaldiğını düşünmekte medeni kişiliklerin algılama düzeneğinin muthiş bir göstergesiydi..

Sayelerinde dev bir çöplüğümüz olmuştu, Istanbul halki bahar temizliğindeydi, o dönem evlerin tüm gereksiz şeylerden kurtulduğunu düşündüm..

Istanbul ki; Anadolu'daki kumaları aşağılar, horlarken kendi bünyesinde kibar ifade ile metresler büyüttü, bastacı etti..

Oysa ikiside aynı soydan gelme... Kavram piyasası daha bunun gibi niceleriyle allak bullak oldu...

Bunlar ekstrem örnekler diyelim, şehirlerin, bölgelerin kabahati yok, kabahat şartlarin..Onlara tanınan imkanlarin..

Taş yerinde ağırdır derler.. Tüm bunlara bakıp koca bir şehiri içindekilerle birlikte onursuzlukla, görmemişlikle, aç gözlülükle suçlayamayiz.. Şimdi olduğu gibi o zamanda 'Istanbullular böyledir' diyen arkadaşlarıma karşı çıkardım..

Ülke insanı olmak zor, kendine hak gördüğünü bir başkasına görebilmek koca bir öngörü, hoş görü, bilgi ve adamlık anlamında doyum gerektirir..

Hele ki dünya insanı olmak daha da bir zor zenaat...

Komsuşuna bir günaydını esirgeyen bizler facebooklarda ilkokul arkadaşlarımızı arar olduk.

Komiklikler, çelişkiler ülkesiyiz...Medeni olabilmek için gerekli olan sindirim sürecini yaşayamadık.. Ani baskınların sonucu bunlar..

Bir insana otobüste nasıl davranması gerektiğini öğretebilirsiniz, hatta yardımsız kendisi deneyerek ögrenebilir ama insanlığı, adam olmayı ögretmek için koca bir hayata ihtiyac vardır.

Tahsilli, tahsilsiz, soylu soysuz, batılı bir yığın insanın öğrenemediği gibi, daha da beteri bunlar bildiklerini sananlardır ki iflah olmazlar..

Benim düşüncem o ki; insanların tahsilleri, tenlerinin renkleri, soyları ve sosyal statüleri ne olursa olsun medeni olmak adına sahip olduğu teknik bilgileri pratiğe dönüştüremediği, bunu yaşam tarzı olarak benimseyemediği çok basit bir anlatimla bile ortaya çıkabiliyor.

Bu tipler aksini iddia etse bile bölgesellikten kurtulamaz.. Dillerin, müziklerin, kültürlerin farklılığını hazmedemez, basit bir görgü kuralını getirir, bölgeye, ırka, soya sopa bağlar..Elbette Insanlar gibi ülkelerin, milletlerin de karakterleri vardir..Ama bunu çok basit bir görgü kuralına kadar indirgemek

bununla bağdaşır bir saptama olamaz..

Şarkılara bile konu olan gerçeklerimizdir bunlar, ön yargının tetiklendiği, toprak mahkumiyetinin öncelikli cümlesi...

Bariş Manço sorar 'Hemşerim memleket nire?'

Şehrinde bilmem ne köyündensindir, başka şehirde A... şehrindensindir, bölge değistirirsin oteki bölgedensindir, ülke değistirdiğinde ise şehirde, bölgede yok olur, artik Türk'sündür..Geride biraktığımız toprağin çapı uzaklaştığımız oranda büyür..Önemli olan buradayken bunun farkına varabilmektir..

Bunun aksini milliyetçilikle alakası olduğunu sananlar büyük olçüde yanılırrlar, bu şovenistliktir.. Masumane görünen eleştirisel bir yaklaşımda bastırılmış düşünce ve duyguların serzenişidir bunlar..

Bu ülke benim tapulu malım, bunu böyle hisseden herkesin de tapulu malı oldugunu düşünüyorum..Bizim insanımızın görgüsüzlüğü  bizim ayıbımız, başkasinin değil. Hele bu toprakların hic bir yöresinin değil..

Neden kürtce dinliyorsun diye sorarlar bazılarına..Neden dinlemesin, o komşusunun, arkadaşının, akrabasının müzigini dinlemeyecek de ne dinleyecek?

Baskının mahçubiyetini duyacakları yerde bir de bunu sorarlar!

Ingilizce, Ispanyolca çalarken neden sormuyor bu insanlar?

Ingiliz babamın oğlu mu? Hangi aşımda, işimde, günümde yanımdaydı?

Benimle neyi yasamış? Ona gösterdiğim ilgiyi, hoş görüyü bu toprağın insanı haketmiyor mu?

Benim! olanları neden hafife alacak misim? Neden görmezden gelecek mişim?

Ben yanı başımdakine sırtımı dönecek kadar sığ mıyım?

Ben sıradan vatandaş bunu başaramazken, siyasilerden bizi bir arada tutacak sihirli formul bulmasını beklemek saflık mıdır yoksa aslında çözümsüzlük istegi midir?

Bu neye benziyor biliyor musunuz, sizde çevrenizde tanıksınızdır mutlaka bazıı aile babaları vardır ki dışarıdan bakıldığında, hoşgörülü, sevecen, sorumluluk sahibi falan filan..Ama ev halkına zalim mi zalim, tüm hoşgörüsüzlüğünü, sevgisizliğini, despotluğunu kullanır..Bu samimiyetsizliktir, iki yüzlülüktür..

Ama biz birbirimizin insanıyız, bu ülkenin vazgeçilmezleriyiz, çerkeziz, kürdüz, türkmeniz, avşarız, aleviyiz, ermeniyiz biz herşeyiz ama bir şeyiz ki o çok onemli biz insanız ..

Bu ülkeyi seven bizler birbirimizi anlamaz, hoş görü ile yaklaşmazsak, kendi dolaşıklğımızı  çözemezsek

birileri gelir, bir kaç aklı evvel çıkar, hatta parti bile kurar bir elinde silah, bir elinde kalemle bizi çözer...

Fillerin vuruşurken tüm çimleri ezemiyeceklerini anlamaları lazım..