Baba'ya seni seviyorum demek filmlerden göründüğü kadarıyla amerikan kültürü için mümkün bir hadise.

yalnız neden bilmem bizde pek rastlanan durum değil. oysa biz babamızı onlardan daha çok severiz. çoğumuzun aklına "18 yaşına gelince tanımam ben bunu" gibi şeyler gelmez. Biz özleyince telefonla aramayız... Gider elini öperiz. ama "seni seviyorum" diyemeyiz bir türlü. gidip boynuna sarılamayız  anasını satayım. belki onun aklına bile gelmiyordur böyle şeyler... O da görmemiş ki babasından. ama bir sabah kalksak, "n'oluyo lan" diyeceğini bile bile sarılsak, "seni seviyorum baba" desek mutluluktan ağlar adamlar eminim. Yalnız bunları yazarken bile telefona uzanıp babama seni seviyorum diyecek cesareti bulamıyorum kendimde.