Doğu ve Güney Doğudaki Kürt aşiretleri,  hem Osmanlı hem  cumhuriyet döneminde  askeri  ve siyasi alanlarda  bulunduğu coğrafyada çok önemli  aktörler olmuşlardır. Osmanlı döneminde   askeri yeteneğe ve gerilla tipi savaşmaya  sahip olan aşiret insanlarından dini ve aşiretçilik bağlılıkları kullanılarak yararlanılmıştır. Osmanlı yönetimin bir politikası olan aşiret reisleri  ağaları ve bazı şeyhleri kullanma faaliyetleri  her yönden meyvelerini vermiştir. Bölgedeki ufak tefek isyanları önlemek, onları  olası bir Rus, İran veya başka bir ülkenin saldırılarına karşı doğuda bir sigorta olarak kullanma politikasında başarı sağlayarak onları kendilerine sadık hale getirmiştir. Bu siyaset bir yönden de Kürtleri Osmanlı için bir  baş ağrısı olmaktan çıkarmıştır.  Bunun çarpıcı örnekleri çoktur, örneğin  Yavuz Sultan Selim İdrisi Bitlisiyi devreye sokarak  bütün kürt aşiretlerini  1514 yılındaki çaldıran savaşında Osmanlı ordusunun saflarına çekmiştir. Bunu  sağlamak için Yavuz askerliğe alınmama, özerk yönetimler gibi Kürtlere bir çok vaatlerde bulunmuştur, Osmanlı ile Kürtler arasındaki bu ilk tarihi anlaşmaya göre  Kürtler askere alınmayacak, vergi vermeyecek ancak seferberlik olması durumunda kayıtsız şartsız Osmanlı saflarına katılacaklardı. Ekonomik  avantajları tek tek kürt halkına değil de bazı şeyhlere, ağalara ve aşiret reislerine sağlamıştır. Söz konusu ilişki aşiret reislerine olduğu kadar  padişaha ve onun şahsında saltanatına da büyük avantajlar  sağlamıştır.  Bu günkü koruculuk sisteminde olduğu gibi Hamidiye alayların­da da  aynı siyaset işlemiştir. Aşiret liderlerinin her dediğini kayıtsız şartsız emir telaki eden Kürtler   saltanatın saflarında yer almak ve devleti ali Osmaniye’ye  bağlı kalmak zorunda hissediyorlardı kendilerini. Elbette bu siyasete bütün Kürtler icabet etmemişlerdir. Ancak ekseriyeti bunu kabullenmişlerdir. Hamidiye Alaylarına iştirak etmeyen tek aşiret Brukanlı aşiretidir. Nedeni ise  Hamidiye Alayları ikame olunduğunda Brukanlıların ağırlıklı olarak İran ve Rusya egemenliğindeki topraklarda yaşıyor olmaları ve 1900 doğumlu  Brukanlıların gelmiş geçmiş en kudretli ağası ve şemskanlıların yeğeni KİNYAS KARTAL  yönetimindeki brukanlıların 1920-23 yıllarında Türkiye sınırları içine göç etmeleridir. Zaman zaman ufak tefek isyanlar olmuştur. Osmanlı tam anlamıyla Bu meseleye çözüm getirmemiş sistem oturuncaya kadar bu türden olay­lar devam etmiştir. Dini esaslara yani şeriata  göre yönetilen Osmanlı döneminde siyasi olarak Alevilere pek sıcak davranmamış hata kürt aşiretlerini Alevilere karşı zaman zaman kullanmışlardır. Bunun nedeni ise çaldıran savaşında Alevilerin Şah İsmail saflarında yer almasıdır.  Bu siyaset Hamidiye Alaylarının lağvedilmesi ile son bulmuş ve çeşitli bahanelerle kürt aşiret reisleri, ağaları ve şeylerinin kimi idam edilmiş kimi sürgünlere gönderilmiştir.Osmanlının son  döneminde ise Saltanata karşı olan Atatürk bir yandan saltanatla bir yandan da Kurtuluş savaşında dış devletlerle mücadele ediyordu. Bu koşullarla başa çıkmak için seferberlik ilan edilmişti. Seferberlik ilanı ile asker toplamaya başlandığında doğuda bu konuda güçlükler çekmiştir. Bunun nedeni. Hamidiye alayların­da yetişmiş padişahtan ve padişahlıktan, yana eğilimleri olan insan­ların Atatürk’e sıcak bakmamaları ve Osmanlıdan beri aralarında husumet ve çatışmalar olan Alevi aşiretlerinin Atatürkün çizgisine yakın durmalarıdır. Bu sebepten dolayı  kürtler  zorla silah altına alınmaya başlayınca firar ve göç olayları başladı, kimileri iranın kimileri ırakın ve suriyenin dağlık bölgelerine göç etmek zorunda kalıyorlardı. Bu durum işleri aksatıp geciktiriyordu. Böylece amansız bir kovala­maca başlıyor. Jandarma dipçiği ile silah altına alınmaya çalışılıyordu. Cumhuriyetin ilanından sonrada baskı rejimi Kürtleri biraz daha  cumhuriyetten uzaklaştırıyordu, Ancak 1945 yılındaki çok partili  döneme geçiş ile  Kürtlere birer oy deposu olarak bakılmaya başlanmış baştan beri ötelenen, itilen  Kürtler bir anda değerli birer seçmen olmuştu kendileri için. Çünkü politikacılar (do­layısıyla partiler) iktidar olabilmek için oy potansiyelinin büyük bir bölümünü ellerinde tutmak ve kendilerine kanalize etmek zorundaydı­lar. Bunun içinde halkla ilişki kurmak ve onları kendilerine çekmek gündeme  gelip dayanmıştı. Bu yüzden aşiret reislerine tekrar ihtiyaç duyuldu. Uygulanan sıkı politi­ka gevşetildi. Aşiret reisleri gündeme getirilerek partiler tarafından il­tifat görüp desteklendi. Aşiretler, eski güçlerine bu dönemde tekrar fazlasıyla kavuştular. Örneğin, Ağrıda Küfrevi ailesi, Bitlis'te İnan ve Mutlu aileleri, Van'da Arvası ailesi bunun en belirgin örnekleridir. Nitekim Kasım (ve Cesim) Küfrevi, Kamran İnan, Muhiyettin Mutlu, Aydın Arvasi ,Urfada İzoliler , Sedat  Bucak  gibi birkaç dönem parlamenter olarak seçilmeyi başaran kişiler arasında bulunmaktadırlar.