...Çorum'lular Şöyle, Kayseri'liler böyle, ve daha nice sözler var bölgesel ayrımcılığa örnek.

 

Pek cok arkadas bu gibi durumlarda tavrımı, görüşlerimi gayet net bildiği için sadece yasanmışlıklarımı ve bir kaç cümle(!) ilede bu konuya ilişkin fikirlerimi, kimseyi küçümsemeden, tecrübelerini yadsımadan, bölgeleri suçlamadan, katıksız en duru ve samimi hali ile paylaşacağım.

İstanbul'u görmezden önce, (mahallenin ardını istanbul sanmak) insani değerlerin yozlastığı, geçim şartlarının insanları yanlış yönlere sevkettiği, komşunun komşuya yorgan iğnesi dahi vermedigi (bakkalı gosterdiği) yardımlaşmanın yok oldugu gibi hikayeler anlatılır bunun adınada imparatorluktan çıkmış, şehircilik kültürü en az düzeyde olan Türkiye için medeniyetin, modernliğin getirmiş oldugu yoksullaşma denirdi istanbul için...

Ben uzun süre Istanbul insanına aciyarak baktım çünkü benim nazarımda maddi ve manevi olarak yoksuldular. İstanbul ve halkı bizi ürkütürdü. Oraya giden herkes bozulur, arsızlaşır ve tükenirdi..İstanbul gözümüzde, koca ağızlı  bir canavardı ve insanları önceleri yutuyor sonra başkalastırıp kusuyordu..Dolayisiyle Anadolu'dan gidenler medeniyetin besigi sehirde komin hayati surdurdu..Mahalle mahalle ayrılıyorlar, Sivaslılar, Karadenizliler, Erzururumlular olarak kalıyorlardı.İnsanlar bir yandan modernleşmek, medenileşmek isterken diğer yandan bazı değerlerde muhafazakarlaşıyor ve kabuklarından kurtulamıyorlardı...Bunu kırıp çıkanlarda veya çıktığını sananlar da geride bıraktıklarını küçümsemeyi öğrendi.

4-5 yıl önce, bunun cok farkli yanlarına şahit oldum. Eskiden anlatılanlarla ilgili yüzleştiklerim oldu..Sektörümüz gereii gıda fuarlarında standımız olurdu. İstanbul halkı akın akın gelir, standlarda tadımlar yaptırırdık.Bunlar arasinda sanatcilar, gazeteciler, siyasiler de vardi..İnsanların tadımın haricinde, standdan bir parmak sucuk alabilmek icin ne durumlara düştüklerini görmek biz Anadolu 

insanını hayrete düşürmüştü.

Bunlar sırtında kürkü, saçları boyalı, ojeli parmakları pırlanta yüzüklü bayanlar ve boynu flarlı, şapkalı entel dantel tipteki beylerdi. İstanbul şivelerinden ve yaşlarından anlaşılacağı üzere belli ki doğululuk bunlara hiç uğramamıştı.Bunların ya torunları hastaydı ona sucuk götürüp sevindirecekti veya huzur evindeydi yedirmiyorlardı. Bazılarıyla eski İstanbul üzerine sohbet ediyor, tahsil durumlarını, sosyal statülerini öğrendikçe bizde dumur halleri devam ediyordu. Hala ayni fikirdeyim, ne kadar arsiz ve yüzsüzdüler.

Bizler yani Anadolu insanı aç kalsak yine isteyemezdik. Hele büyük bir gazetenin, ünlü, şanlı, taşra ile hiç alakasi olmayan köşe yazarını bir lokmalık tadim için onlarca kişinin arasında sırada beklediğini görmek beni ve arkadaşlarımı resmen şok etmişti..Ve daha sonraki günlerde yine geldi. Sanırım cok beğenmişti ama alacak parası yoktu.Tabi zamanla bu manzaralara alıştık ve insanların karınlarını doyurup, bir öğünlerini çıkardıklarını kar saydıklarına karar verdik. Aramızda espri konusu oluyordu..

 Ağustos depreminde Adapazarı'na ilk asevini kuranlardan olduk..Ve orda gördüm ki insanlık onurunu tüm şartlara rağmen hala yitirmemişti..Bir dilim ekmeği fazla diye arka sıradakine verenler olduğu kadar, düştüğü durumun mahçubiyetiyle onuruna yediremedigi icin aşevine gelemeyen insanlar tanıdım..