"osmanlı devrinde "acaba ay'da kimse var mı?" sorusu düşmüş milletin aklına. bunu öğrenmek için de bir çare düşünmüşler.
demişler ki; "ahaliyi sultanahmet meydanına toplayalım. hep bir ağızdan hey diye bağırtalım. çok yüksek bir ses çıkacağı için nasıl
olsa ay'dan duyulur, eğer orada kimse varsa bize cevap vermeye çalışır!" burada bir dakika soluklanıp atalarımızın bu fennine, bu ilmine şapka
çıkartmayı ihmal etmeyelim ve hikâyeye devam edelim.

günü geldiğinde saray memurları binlerce kişiyi sultanahmet meydanına toplamış, 
"ey ahali!" demişler "bir, iki, üç diye sayacağız, üç
denildiğinde hep bir ağızdan 'heeeeey!' diye bağıracaksınız. tamam mı?"

"tamaaam!" demişler.

padişah da gelip makamına kurulmuş. bu arada kalabalık arasında bulunan bir fani kendi kendine demiş ki:
"ben boşu boşuna bağırmayayım, nasıl olsa kalabalığın içinde benim bağırıp bağırmadığım fark bile edilmez."
sonra mabeyinciler "biiir, ikiiii, üç!" diye seslenmiş veeeeee...

kalabalıktan hiç ses çıkmamış.

koca meydana ölüm sessizliği çökmüş, sinek uçsa duyulacak. çünkü meydandaki herkes o kurnaz atamız gibi düşünmüş.
nasıl olsa başkaları bağırır diye herkes meydanı birbirine bırakmış."