10 Temmuz 1908 yılında meşrutiyetin ilanı Osmanlı topraklarında yaşayan halklar için o dönemde sürpriz bir olay  olarak değerlendirildi. Abdulhamit'in İstibdat olarak nitelendirilen yönetiiminde baskılara maruz kalan halklara  hürriyet getiriyordu. Özellikle Reaya olarak tanımlanan Ermeniler, süryaniler ve diğer   halklara derin bir nefes  aldırma imkanı sağladığına inanılıyordu. Kürt ulus'unun büyük çoğunluğu ise (özellikle Ermeni vilayetlerindeki Kürtler) anti-Meşrutiyet duygularıyla yaşadılar ve çekimser bir tutum takınıp kendilerini tecrit ettiler.

Kürtlerin bu tutumlarının sonuçlarını şöyle değerlendirebiliriz.

Kürtler Meşrutiyet rejimine karşı çekimser bir tavır takınmak suretiyle pratikte kendilerine özgü eski anti Türk tutumlarına dönüyorlardı, fakat bu kez eski isyankar hareketlerde bulunmadan yapıyorlardı bunu. Bu anti-meşrutiyetçi tutum aynı zamanda kürt feodallerini Ermeniler'le karşı karşıya bırakıyordu. Çünkü Ermeniler hararetli birer meşrutiyetçiyldiler ve aynı zamanda da genç liderler vaziyetinde olan Türklerle uyuşma ve işbirliği çabaları içindeydiler. Böylelikle kürtler Sultan Hamid döneminde benimsemiş oldukları platformda kalmaya devam ediyorlardı. Oysa ki Ermeni ve Kürtlerin temel sorunlarındaki değişiklik ve birbirlerine karşı olan düşmanca tutumları her iki halkın üzerinde de tehlikeli bir bulut gibi duruyordu.
Acı olan şu ki, bu iki ulusta tehlikenin ağırlığını tam olarak kavrayamıyorlardı. Çünkü Ermeniler aciz bir durumda gözü kapalı vaziyette  Meşrutiyet hükümetine sarılıyor, barışçı yollarla, devrimci rejim sayesinde zorlukları yenmeyi ve Kürt tehlikesini uzaklaştırmayı umut ediyor, Kürtler ise Meşrutiyetin hürriyetlerini kısa vadeli görüyor kendi silahlı güçlerine ve bağımsız bölgelerine güvenerek, Ermeniler üzerinde kesin hakimiyetlerini -Sultan Hamid'in kendilerine verdiği imtiyazlar dönemindeki gibi- yeniden kuracaklarına inanıyorlardı.
Tarih gösterdi ki her iki taraf da kanaatlerinde kötü bir şekilde yanıldılar...
Kürt feodalleri bu tutumda iken genellikle Kürt aydınlarının ve özellikle de hür fikirli Kürt aydın gruplarının Meşrutiyet döneminde ne yaptıklarını ve neyi temsil ettiklerini  değerlendirdiğimizde , Kürt Ulusu'nun liderlerini üç sınıfa ayırmamız gerekir.

Kısaca;

1- Beyler, Şeyhler, Ağalar: Bütün aşiretler onların elinin altındaydı. Onlar ülkenin ekonomik-siyasal hayatının ve ülkenin gerçek sahibiydiler. Bu grup halk üzerinde en etkin olanıydı ve eli altındaki Reaya Kürtler ise Meşrutiyet devrindeki önceki durumlarında da olduğu gibi bu aşiret reislerinin uşağı olarak kalmakta devam ettiler ve Meşrutiyetin olanaklarından hiç bir şey elde edemediler. Sanki Meşrutiyet yanlız Ermeniler için gelmişti.

2- Kürt memurları ve subayları: Bunlar neredeyse "Türkleşmiş" ve çoğunluğu Sultan Hamid rejiminin sadık hizmetçileri idiler. Meşrutiyet döneminde ulusal uyanıştan dolayı belirli bir ölçüde  Kürtlüklerini hatırladıysalar da, memur zihniyetinde kalarak (çoğu İttihatçı kesildi) elde ettikleri pozisyonlarını ve memuriyetlerini korumak için Meşrutiyete bağlandılar ve tüm devleti kapsayan (daha doğrusu İttihatçıların) siyasetini -ulusal olarak örgütlenme ve siyasi bakımdan olgunlaşma ihtiyacında olan Kürt halkını hiç düşünmeden- takip ettiler.

3- Hür fikirli Kürt Aydınları: Bunlar Kürt bağımsızlık fikrini yaymaya çalışanlar olduklarından, Sultan Hamid devrinde takip edilmişler, sürgün edilmişler ve bunlardan bazıları yabancı ülkelere kaçıp, Kürdistan gazetesini kurmuşlardı. Bunlar Osmanlı Devletine karşı Kürdistanın bağımsızlığı uğruna savaş veren -Şeyh Ubedullah ın oğulları ve torunlarından oluşmuş- bu küçük grup büyük aile ocağından kendilerine miras kalmış olan aynı nefesi taşıyorlardı. Bu küçük akıma az sayıdaki diğer Kürt aydınları da katılmışlardı. Bunlar samimi olarak Kürdistanın bağımsızlığına ve Kürt ulusunun rönesansına taraf idiler.

Bu üç yöneticiler grubundan ilki, Ermeni vilayetleri içinde Ermenilere karşı olan unsurlardı. Ermeni ulusu onlarla Sultan Hamid döneminde bir uyuşma olanağı bulamadığı gibi Meşrutiyet esasında da bulamıyordu. İkinci grup ya İttihat Terakkicilerle veya devletle kaynaşmışlardı. Üçüncü gruba gelince malesef bu grup Meşrutiyet döneminde siyasetlerini köklü olarak değiştirdiler. Bağımsızlık propagandalarına son verdiler, Kürdistan sorunu Ermeniler gibi meşrutiyet rejimindeki osmanlı devletinin gelişmesine bağladılar ve anti-Türk hareketlerini durdurarak, önceleri Kürdistanın bağımsızlığına kendilerini adayacakken, bağımsızlığı hedef tutan aktif hareketlerini ikinci plana iterek, herkesin bildiği basit sözler söylemekten daha ileri gidemediler.