19.Asırda Kürd coğrafyasında meydana gelen olayları kavrayabilmek için Osmanlı devletinin siyasi yapısına  ve Avrupa devletlerinin bölge üzerinde çıkarlarını iyi okumak lazım.
Bu asrın başlarında , özellikle Hindistan’dan gelen ticari malların getirisi  İngilizlerin başını döndürüyordu. Zaten sömürgecilik zihniyeti ile  olaya bakan İngilizler, bu malları tekellerine geçirmek için öncelikle İpek yolu kervan yollarını ellerine geçirerek sömürgecilikte hakim oldukları Basra körfezine çevirdiler.  Böylece İngilizler  Ticari güçlerini yoğunlaştırdıkları Basra’dan Mezopotamya ve  Kürdistan bölgeleri ile  direkt olarak ilişkiye geçtiler. Bu durum diğer sömürgeci Avrupa ülkelerinden  Ruslar ve Fransızlarında iştahını kabarttı. Akabinde bu ülkelerde ticari ilişkilere girerek, bu rant pastasının etrafında çöreklendiler.
Hindistan’dan gelen bu Kervan yolunun Kürd coğrafyasından Basra’ya oradan da Avrupalıların sömürgecilikte egemen oldukları coğrafyaya kaydırılması demek Kürd coğrafyasında yaşayanların bu nimetten yoksun kalması anlamına geliyordu.
Osmanlı devleti üzerinde oldukça etkili olan Avrupa  devletlerinin temel isteği, Osmanlı Devletinin kendi kontrolleri altında tarihsel sürecine devam etmesiydi. Bu durum onların çıkarlarına daha uygundu. Çünkü Hindistan ticaret yolu üzerindeki topraklara hakim olan zayıf bir Osmanlı yönetimi, sömürgeciler  için oldukça cazip bir durumdu.
Ayrıca Osmanlı devleti yönetiminde, Otonom halde yaşamlarını sürdüren kürd’ler  her an osmanlıdan ayrılıp bağımsız bir konuma geçmeleri muhtemeldi. Bu durum sömürgeci Avrupalıların sömürge politikalarına ters bir durum doğurabilirdi. Kürdistan bölgesinin yer altı ve yer üstü zenginlikleri’de , İngiltere, Fransa,Almanya, Rusya ve Amerika’nın bölge ile ilgili hassasiyetlerini arttırdığı gibi iştahları’ nıda kabartıyordu.
Osmanlı yönetimi üzerinde geniş bir etkiye sahip olan Avrupa devletleri ve Amerika bölgede gelişen siyasi ve toplumsal olaylarda direkt söz sahibi oldular. Çoğu zamanda istekleri doğrultusunda  Osmanlı yönetimini yönlendirdiler. Bu ticari ilişkilerin Avrupalıların veya Osmanlı  tebaası altında olan diğer gayrimüslimlerin eline geçmesi ile  beraber bunların  yöredeki etkinlikleride  artmaya başladı. Avrupa ve Amerikan misyonerleri sayesinde bölgeyi daha yakından tanıma fırsatı buldular.  Bu sonuçla  bölgede yaşayan ve her zaman Avrupalıların  ilgilerini çekmiş olan Gayrimüslim  halklarla ilişkiler bu devirden sonra gelişmeye başladı. Bölge genelinde Müslüman Kürdler  başta olmak üzere, Ermeni, Asuri, Keldani ve Süryani halkları  önemli bir nüfus oranını teşkil etmektedir.  Ancak bölgenin geneline bakacak olursan Müslüman kürd’ler sayıca tartışmasız en fazla olan halktır.
Tüm bu karmaşık durumların içinde  Sultan II. Mahmud’un batılı yandaşı olması Avrupalıların buradaki faaliyetlerinin daha etkin hale gelmesine vesile olması  Kürd bey ve aşiretlerinin rahatsız olmalarına neden oldu.   Zaten 19. Asırda II Mahmut ‘un bu çalışmaları Kürdlerle  Osmalı devleti arasındaki olayların başlamasının fitilini ateşlemeye yetmişti. Osmanlının bu merkezileştirme çabaları,  Kürdleri  bu dönemde  çileden çıkarmıştır.  Çıkan olaylar neticesinde , Yavuz Sultan Selim ile Kanuni Sultan Süleyman  devrinde Kürdler ile yapılan bütün anlaşmalar tek taraflı fesh edilmiştir. Bundan sonrada Sömürgeci  Avrupa devletlerinin Osmanlı coğrafyası ve özellikle  Ortadoğu ile Kürdistan  üzerindeki gittikçe artan egemenlikleri ve bunun sonucu olarak değişen dengeler, Osmanlının  Kürd politikasının değişmesine neden olmuştur. Böylece  Kürd beylikleri ile  Osmanlı devleti arasında çaldıran Savaşı öncesinde İdris-i Bidlisi’nin çabaları ile imzalanan  tarihsel itifak son bulmuştur.