Bazı Arap Ülkeleri ile bir çok Afrika ülkesi,Özgürlük ve yönetim şekilleri  Şeriat yada Sömürgeci  ülkelerin çekilmesinden sonra belirlediği kıstaslar doğrultusunda koyduğu diktatörlerin acımasız rejimleri ile  yönetilirler. Allahın kendilerine ikram ettiği yeraltı zenginliklerinin kaymağı sömürgeciler ile diktatörlerin  hesaplarını kabartmaktadır. Zengin kaynaklara sahip olmasına rağmen, Tunus, Fas, Cezayır, Libya, Mısır ,Irak ve suriye ile bütün Afrika ülkeleri halklarının yaşam standartları oldukça düşütür.  anlayacağınız, varlıklı babanın yoksul evlatları gibidirler. Globalleşen ve iletişimde altın çağı yaşayan dünyamızda  bu ülke halkları bir bir uyanıp isyan ediyor ve diktatörlerin tahtını sallıyorlar. Bu vaziyet  işgalci nato ile Birleşmiş milletlerin  iştahını kabartmaktadır. Türkiye , Rusya ve Bazı sosyalist ülkelerin muhalefetine rağmen bu ülkelere  barış kisvesi altında icraatlarını gerçekleştirmektedirler.

Bu konuda Prof.Dr. Ramazan Biçer'in yorumu çok çarpıcıdır. Diyorki aynen"Arap dünyası, uzun süredir Batılı ülkelerin sömürgesi altında kalmıştı. Halkının büyük çoğunluğu Müslüman olan bu ülkeler, en büyük değerleri olan özgürlüklerini toprak altında saklamak zorunda kaldılar. Müstemleke devletleri bu toprakları terk ettiklerinde, geriye kültürel mirasın yanında, farklı bir sömürü felsefesinin tezahürü olarak, diktatörleri bıraktılar. Böylece o toprak altında saklanan özgürlük ideali yeşeremedi. Görünüşte kendi içlerinden birisi olarak yönetimi ele alan liderlerin çoğunun, yine Batı güdümünde bir yönetim anlayışına sahip oldukları görüldü. Çoğunun yönetim biçimi halkçı olmakla birlikte, halkın yanında olmadılar. Hatta halkın aleyhinde icraatlarda bulundular. Kişisel veya ailevi refaha yönelik olan kendi iktidarlarını yürütmek, geleceklerini sağlama almak amacıyla, halkın duygu ve düşüncelerine ipotek koydular. Bir tür “halka rağmen halkçılık” felsefesini uyguladılar. Milli ve manevi değerlerini yine kendi konumlarını sabitlemek için yozlaştırdılar. Bu tür bir anlayış ve uygulama, Orta Asya’dan Atlas Okyanusuna kadar uzanan İslam dünyasının genel görünümü haline geldi. Darbe veya hileli yollarla iktidara gelen liderler, halkın refah düzeyinin yükseltilmesinden çok, kendi çıkarları yolunda icraatlarda bulundular. Bu tür bir uygulama ise, Arap dünyasının yükselmesini, gelişmesini ve çağa ayak uydurmasını engelledi. " bu yoruma katılmamak mümkün değil.

Ekonomik ve çağdaş  alanda olduğu gibi siyasi alanda da Arap dünyasının gelişmesi, halkın özgürlüğüyle paraleldir. Bu hem insani hem de dini bir zorunluluk ve ihtiyaçtır. Arap dünyasındaki bundan sonraki gelişmeler, özgürlük algılamasıyla orantılı olarak gelişmelidir. Zira ithal edilen hürriyet, özgürlük vermez.